Filozof Frederick Nietzsche powiedział: „To, co nas nie zabija, czyni nas silniejszymi”. Osobiście nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Zależy to od tego, jak dana osoba zareaguje na traumę po jej przeżyciu. Trauma niekoniecznie wzmacnia człowieka. Może to spowodować, że osoba będzie mniej wrażliwa na przyszłe traumy, co niestety oznacza, że z powodzeniem stłumiła i ominęła przeszłą traumę, w wyniku czego często choruje, gdy organizm dopełnia cykli stresu i traumy. To, co niektórzy ludzie postrzegają jako „bycie silnym”, jest w rzeczywistości czyjąś zdolnością do dysocjacji, unikania i oporu w radzeniu sobie z traumą. Wydaje się, że ludziom brakuje zwierzęcej zdolności do zakończenia cyklu traumy po jego przeżyciu, niezależnie od tego, czy była to przemoc emocjonalna, fizyczna czy seksualna.

Jeśli antylopa ledwo uniknie ataku lwa, prawdopodobnie dozna traumy. Gdy tylko antylopa jest bezpieczna, przechodzi proces otrząsania się z urazu. Potrząsanie może przypominać fizyczną akcję i ruch, które pomogły antylopie przetrwać zagrożenie i nadchodzący uraz (np. bieg), tak jakby zwierzę kończyło akt przetrwania. Po kilku minutach uwolniło traumę. Ucieka zdrowe i wolne od traumy. Znowu zaczyna się wypasać, jakby nic się nie stało. Ten proces nazywa się dopełnieniem traumy.

Według dr Roberta C. Scaera proces dopełniania traumy jest sposobem „rozładowania zachowanej energii autonomicznej (układu nerwowego)”. Według badań Scaera, ludziom brakuje zdolności do rozładowania tej autonomicznej energii nerwowej. Człowiek fizycznie przeżywa traumę, jednak nigdy jej nie dopełnia. Traumatyczne przeżycie może zostać odciśnięte i zapisane w mózgu. W organizmie jest stłumiona adrenalina, a mięśnie nadal są napięte, jakby organizm nadal chciał się chronić przed możliwym zagrożeniem. To zachowanie ujawnia się jako napięcie i sztywność. Dlatego trauma z przeszłości może powodować wiele długotrwałych objawów u ludzi.

Kiedy człowiek przeżywa traumę, nie ma uwolnienia tej nerwowej energii i osoba ta nosi tę traumę do końca życia. Według badań epigenetycznych uraz ten może zostać przekazany przyszłym pokoleniom. Uraz jest istotną przyczyną chorób, których wyleczenie jest dla człowieka trudne. Każde skuteczne narzędzie lecznicze musi umożliwić osobie dokończenie traumy.

Niestety, w wielu sytuacjach człowiek jest prowadzony, aby ponownie przeżyć traumę. Metafizyczna anatomia pozwala człowiekowi nie tylko zakończyć traumę, ale także rozwiązać określone urazy bez mówienia o nich lub przeżywania ich w jakikolwiek sposób.

W chwili przeżywania traumy znajdziesz sposób, by być i czuć się bezpiecznie. Może to obejmować zgłoszenie się do kogoś w celu uzyskania bezpieczeństwa lub pocieszenie w odrętwieniu lub zastygnięciu. Za każdym razem, gdy doświadczasz podobnej traumy, możesz wrócić do stanu umysłu i instynktu, które początkowo zapewniały Ci bezpieczeństwo. Może to mieć długofalowy skutek, pozwalając ci odciąć się od wielu dziedzin twojego życia. Stawanie się odrętwiałym lub sparaliżowanym kiedyś służyło ci w pozytywny sposób, jednak pozytywna taktyka przetrwania ma negatywne konsekwencje. Odrętwienie wpłynie na każdy aspekt twojego życia.

Odnalezienie instynktu przetrwania w momencie traumy może spowodować, że skojarzysz swój uraz z przetrwaniem. Może się okazać, że boisz się odpuścić traumę, ponieważ może to oznaczać uwolnienie się od instynktu przetrwania, który zaadoptowałeś. Musisz nauczyć się radzić sobie poza traumą.

Zobaczysz to również w królestwie zwierząt. Wspaniałym przykładem jest springbok (mała antylopa) w Afryce Południowej. Kiedy lew goni skoczka, czasami dokonuje cudownej ucieczki i ucieka bez szwanku. Antylopa przejdzie w bezpieczne miejsce i zacznie się trząść i drżeć przez kilka sekund. Potem po prostu fizycznie otrząśnie się z incydentu, dokończy traumę i szok i będzie kontynuował wypas, jakby nic się nie stało. Springbok zakończył cykl urazów w swoim ciele i może kontynuować swoją zwykłą rutynę.  Nadal wie, że lew jest niebezpieczny. Jednak kozioł nie tkwi już w stanie urazu. Ludzie inaczej radzą sobie z traumą. Problem zaczyna się, gdy osoby trzymają się traumy. Myślą, że może to uchronić ich w przyszłości przed podobnymi incydentami.

Ludzie wykorzystują swoją traumę do wyznaczania granic z innymi. Opuszczając traumę, boisz się, że może ona wywołać poczucie bezbronności i słabości. Ponadto możesz się bać odpuścić, ponieważ dobrze znasz okoliczności obraźliwe lub trudne.

Każda zmiana okoliczności, może spowodować, że poczujesz się zagrożony i zestresowany. Znajomość sytuacji często pokonuje powszechną logikę, ponieważ nie wiesz, jak przetrwać w nowych okolicznościach. W tym miejscu nie doceniamy, jak inteligentne jest nasze ciało i umiejętności radzenia sobie. Po uwolnieniu starych wzorców i umiejętności radzenia sobie, nowe są tworzone automatycznie. To, czy te nowe umiejętności radzenia sobie są dobre, czy złe, zależy od tego, jak dobrze rozwiązano dawną traumę i wzorce.

W wielu przypadkach pierwotny uraz, który dotknął daną osobę, mógł nastąpić przed jej urodzeniem. Może odnosić się do ich czasu w łonie matki lub w momencie poczęcia. Ludzie mogą nawet wyrażać nierozwiązaną biologiczną traumę od swoich przodków. Pytanie brzmi: „Czy ludzie muszą znać pochodzenie traumy?” Krótka odpowiedź brzmi „nie”. Ważne jest jednak, aby uznać i zrozumieć, że istnieje trauma, która stworzyła i wyzwoliła pierwotne instynkty.